پرویز افتخاری

ای دوست ، چرا تنهایم ؟ باید عاشق شد و رفت باید عاشق شد و ماند باید عاشق شد و خواند عشق نوزاد نپرسیدۀ مهر است […]

آسمان را به سر این همه زندان نزنید زخم ها بر دل این خانه ی ویران نزنید همه در دخمه ی تاریکی ِ خود گم شده […]

دوست من …نه از من مگریز من از مردمان خنجر بدست نیستم به دستهایم بنگر ..در یکی شاخه زیتون به نشانه صلح در دیگری گلی سرخ […]

اگر به من بگویند  چیست؟ می‌گویم پذیرش است. یعنی: پذیرفتن شرایط با تمام سختی هاش… پذیرفتن آدم ها با تمام نقص هاشون…. زیبائی هاشون وطرز تفکرشون […]

فرهنگ هر کشوری مانند عکسی است که در قابی نهاده شده است و قاب آن چارچوبی است که از تاریخ، ادبیات، باورها و منش نامدارانش ساخته […]

تنها بیا می بینی من تنهایم ومنتظر همراهت بیاورابرها را باران را وعشق را کویرتشنه است نه پرنده حوصله پروازدارد و نه شترها نای دویدن در […]

یادش بخیر… زمانی درختان با هم صحبت می کردند ، در گوش هم قصه می گفتند شاید ترانه عاشقانه می خواندند هرچند کوتاه!! اخه نه صدای […]

 از من مگریز مهربان  که دریا دریا تنهایم.. وساحل ساحل در پی تو می گردم .. در دریای محبت به جستجوی دری شاهوار چون تو بودم […]