پرویز افتخاری

تابلوی بسیار زیبای نقاشی از هنرمند ارجمند فریدون رسولی

تکرار حضورت گلبرگ هاى شقایق رابه سجده وا می دارد.و من سرمست از آمدنت ترانه بودنت رامى سرایم . . .

زلف‌سنبل چشم نرگس،گونه گل،لب برگ‌گل        صدگلستان گل،به روي چون بهار آورده اي زرگر اصفهاني

گل رخان را مي‌دهد تعليم عاشق پروري گل كه بلبل را در آغوش چمن مي‌پرورد صائب تبريزي

ياد آن گلشن كه گل هر چند مي‌چيدم از آن وقت بيرون آمدن حسرت به دامن داشتم فضلي گلپايگان

اگر عاشقی تاس هایت را دوباره بریز این جفت یک ارزش دو را..ندارد..به هم نخواهیم رسید — اگر مرا میخواهی باید خوش شانس باشی وجفت شش بیاوری دوتائی به کمال برسیم بدست اوردن من شانس میخواهد

مثل سایه ای بی‌ پیراهن می‌ رفت و می‌‌گفتباید مرد باشی‌ که بفهمی در مرگ شقایق چگونه باید گریستباید مرد باشی‌

بگذار سکوتِ امروزم را برایت تفسیر کنم این نوع سکوت..از جنسِ خواستن و نتوانستن است

چشمت، به چشم ما و دلت، پيش ديگري ست، جاي گلايه نيست! كه اين، رسم دلبري ست…ساحل، جواب سرزنش موج را نداد…گاهي سكوت، سزاي سبكسري ست…”