صفحه اصلی

حسن و عشق پاك را  شرم و حيا دركار نيست پيش مردم شمع در بر مي‌كشد پروانه را صائب تبریزی

گريد   و    سوزد    و   افروزد و    نابود  شود هر كه چو ن شمع بخندد به شب تار كسيمنعم شیرازی

یادم باشد حرفی نزنم که به کسی بر بخورد نگاهی نکنم که دل کسی بلرزد خطی ننویسم که آزار دهد کسی را که تنها دل من ؛ دل نیست..

به شانه ام مي زني که تنهاييم را تکانده باشي؟ به چه دل خوش کرده اي؟ تکاندن برف از شانه ي آدم برفي؟!

گاهی باران همه دغدغه اش باران نیست گاهی از غصه می بارد. گاهی نیز دلش برای رسیدن وبوسیدن زمین تنگ می شود ومی بارد مثل چشمان من

من خطی برای خواندن ندارم مرا ورق نزن ..تنها صفحه همه من …همان برگ سفیدی بود..که از عشق تو سیاه شد چه می خوانی ازمن من ناخوانده به انتها رسیده ام

دارد پاییز می رسد!!! انار نیستم که برسم به دست های تو؛ برگم… پُر از اضطرابِ افتادن…!!!

نه در رفتن حرکت بود..نه درماندن سکونی.شاخه ها را از ریشه جدایی نبود..و باد سخن چین با برگ ها رازی چنان نگفت..که بشاید. دوشیزه عشق من مادری بیگانه است و ستاره پر شتاب در گذرگاهی مایوس […]

لبم چه بی پروا نام ترا زمزمه می کند،،،،، مهربانی را که دیرگاهیست از بام خانه ام  پرواز کرده ،در سلام تو ،،جستجو می کنم ای قدمگاه تو..،آخرین سجده گاه. ،،، من. ..از کدامین باغ بهشت […]