دل و دین و عقل و هوشم

دل و دین و عقل و هوشم همه را به باد دادی
ز کــــــــــدام باده ساقی به من خراب دادی
چه دل و چه دین و ایمان همه گشته رخنه رخنه
مژه های شوخ خود را به چه غمزه آب دادی
دل عالمی ز جــــا شد چــــــــه نقاب برگشودی

دو جهان به هم بر آمد چه به زلف تاب دادی
در خـــــــرمی گشودی چـــــــه جمال خود نمودی
ره درد و غم ببستی چه شراب ناب دادی
زد و چشم نیمه مستت مــــــی ناب عاشقان را
ز لب و جوی جبینت شکـــــر و گــــــلاب دادی
همه کس نصیب خود را برد از زکات حسنت
به من فقیر و مسکین غم بی حساب دادی
همه سر خوش از وصالت من و حسرت خیالت
همه را شراب دادی و مـــــــــرا سراب دادی
((فیض کاشانی))