حلاج

در آینه دوباره نمایان شد
با ابر گیسوانش در باد

باز آن سرود سرخ اناالحق

ورد زبان اوست
تو در نماز عشق چه خواندی ؟
که سالهاست
بالای دار رفتی و این شحنه های پیر

از مرده ات هنوز   پرهیز می کنند
نام تو را به رمز
رندان سینه چاک نشابور
در لحظه های مستی
مستی و راستی   آهسته زیر لب  تکرار می کنند
وقتی تو ..روی چوبه ی دارت
خموش و مات  بودی..ما
انبوه کرکسان تماشا
با شحنه های مامور   مامورهای معذور
همسان و همسکوت ماندیم
خاکستر تو را ..باد سحرگهان
هر جا که برد ..مردی ز خاک رویید
در کوچه باغ های نشابور
مستان نیم شب به ترنم
آوازهای سرخ تو را باز
ترجیع وار زمزمه کردند
نامت هنوز ورد زبان هاست

شفیعی کدکنی (م.سرشک)