نَگــذار

نَگــذار هَـر کَـس کــه آمـَد و مانـدنى نَشـُد
تــــــو را
دِلت را
صِداقَتَت را
ﺑــا خودَش یَـدَکـــ بِکِشــَد..

نَـگذار روىِ دوست داشتَنَت قیمت بُگْــذارد..

کـــه هَر وقتـــ
از ﺳَرِ بى ﺣﻮﺻﻠكى
از سَرِ نـﺒـوﺩﻥِ ﺁﺭﺍﻣشى
آمَدُ سُـراغت را گِرِفت
حــالَت را پُرسیــــد
ﺩِلَت را قِلقِلکــ داد و بــاز رفت ـ..

ﺗــو بِمانى و دُنیـايى از اشکـ
تــو بِمانى و چِـرا
و امًـا و اگـــر..

اگـَر کسى ﺑﺮﺍﯼِ ﺭﻓﺘﻦ آمـاده ﺑﻮﺩ …
” تـــــــو هَم بُــرو “

تــو هَـم خــودت را
از لحظــه هایَـش کــه هیــچ
اﺯ فِکــرَش هــَم بگیـــر

ﺗــــو بایَــد تمـــامَت بمـانَـد
ﺑﺮﺍےِ او کـــه
ﺗَمـــامَش ﺗﻨﻬــا و تنهـــا براےِ تــوستــ