فقر

IIچه شبها تا سحر عریان …بسوز فقر لرزیدم

چه ساعتها که سر گردان …به ساز مرگ رقصیدم

فتادم در شب ظلمت..واستبداد و جهل وخون

بقعر خاک پوسیدم

همان دهری که با پستی…به قنداق تفنگم کوفت دندانم

به جرم اینکه انسانم …

ومیگفتم که انسانم

ولی با این همه …ای دوست….

 زمین خفت وپستی نبوسیدم …نبوسیدم