باورهای من

دوست نازنین من
من بر این باورم که
هنوز هم یک دیدار ساده می تواند
سر آغاز پرسه ای غریب در کوچه باغ باران باشد
هنوز هم میتوان بوی مهربانی را که مسافرت کرده
در خیابانهای سوت وکور شهر حس کرد
هنوز هم میتوان چشم براه عشق بود .
با دلهره هایش وبا برق نگاهش
من باور دارم عشق خواهد امد . دوستی هم بازخواهد گشت
شاید در انزمان یخ های دلها اب شدند
وشکوفه مهربانی در دلهای بی کینه شکوفه کرد
شاید رقص واواز وترانه وبوسیدن ازاد شد
در قفس ها…. زندان ها ….باز شد
گره ها بر دست خورد نه بر طناب های دار
دیگر سازها شکسته نشد ودوستت دارم جرمی نبود
ولبخند با شهرمان اشتی کرد
انگاه من با لبخندی شادمانه بسوی تو میایم
دستهای مهربانت را میگیریم
وبا همه دستهای مهربان دیگر اشتی میدهم
ودست در دست هم ..همه در تمام شهر ودیار دوستی
سرود عشق ..سرود پیروز بهروزی وترانه شادمانی خواهیم خواند
خواهیم رقصید ..خواهیم خندید
وخنجر ها را بدور خواهیم انداخت
.شاید ..شاید … اه که .من به امید زنده ام
شاید هم خوش خیالی بیش نیستم
وشاید هم مجنونی