دختر باکره عشق

عمری از دوست داشتن نوشتم
سالها از مهربانی گفتم …فریاد زدم…
نالیدم..صدایم تا عرش کبریا رفت ..فرشتگان لبیک گفتند
خداوند هم خندید
ولی در همه زمین

از صدای رعد اسای فریادم کسی نلرزید

از برق خیره کننده تندرم چشمی نهراسید

واز اشکها وزاریهایم سنگ خارای دلها نرم نشد

وحتی شبنم حرفهایم …
بر روی گلی ننشست…
خدای من ..حتی کسی صدایم راهم نشنید

دختر عشق همچنان باکره ماند…بیجاره عشق
وبیچاره تر از ان من ..