ﻣﺎ ﺗﻮﺑﻪ ﺷﮑﺴﺘﯿﻢ ﻭﻟﯽ ﺩﻝ ﻧﺸﮑﺴﺘﯿﻢ

ﺟﺬﺍﻣﯿﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﺭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻼﺝ ﺗﻌﺎﺭﻑ ﮐﺮﺩﻧﺪ .
ﺣﻼﺝ ﺑﺮﺳﻔﺮﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻟﻘﻤﻪ ﺑﺮﺩﻫﺎﻥ ﺑﺮﺩ.
ﺟﺬﺍﻣﯿﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ : ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﻧﺸﯿﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻣﯽ
ﺗﺮﺳﻨﺪ،

ﺣﻼﺝ ﮔﻔﺖ؛ ﺁﻧﻬﺎﺭﻭﺯﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ.
ﻏﺮﻭﺏ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺍﻓﻄﺎﺭ ﺣﻼﺝ ﮔﻔﺖ : ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺭﻭﺯﻩ ﻣﺮﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﺑﻔﺮﻣﺎ .
ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ : ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻣﺎ ﺩﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﻭﺯﻩ ﺷﮑﺴﺘﯽ.
ﺣﻼﺝ ﮔﻔﺖ : ﻣﺎ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩﯾﻢ.
ﺭﻭﺯﻩ ﺷﮑﺴﺘﯿﻢ , ﺍﻣﺎ ﺩﻝ..ﻧﺸﮑﺴﺘﯿﻢ.
ﺁﻥ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺩﻟﯽ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ
ﺁﻥ ﺗﻮﺑﻪ ﺻﺪﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﺷﮑﺴﺘﯿﻢ
ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺩﻭﺯﺥ ﻧﻬﺮﺍﺳﯿﻢ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺷﺐ
ﻣﺎ ﺗﻮﺑﻪ ﺷﮑﺴﺘﯿﻢ ﻭﻟﯽ ﺩﻝ ﻧﺸﮑﺴﺘﯿﻢ
ﺗﺬﮐﺮﻩ ﺍﻷﻭﻟﻴﺎ – ﺫﮐﺮ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﺣﻼﺝ