استاد شاگردانش را به یک گردش تفریحی به کوهستان برده بود .
بعد از یک پیاده روی طولانی همه خسته و تشنه در کنار چشمه ای نشستند
و تصمیم گرفتند استراحت کنند .
استاد به هریک از آنها لیوان آبی داد
وار آنها خواست قبل از نوشیدن آب یک مشت نمک درون لیوان بریزند .
شاگردان هم همین کار را کردند ولی هیچ یک نتوانستند آب را بنوشند چون خیلی شور بود .
بعد استاد مشتی نمک را داخل چشمه ریخت
واز آنها خواست از آب چشمه بنوشند و همه از آب گوارای چشمه نوشیدند .
استاد پرسد : « آیا آب چشمه شور بود ؟ »
وهمه گفتند : « نه …آب بسیار خوش طعمی بود ».

استاد گفت : « رنج هایی که برای شما در این دنیا در نظر گرفته شده است
نیز همین مشت نمک است نه بیشتر ونه کمتر …
این بستگی به شما دارد که لیوان آب باشید
و یا چشمه که بتوانید رنج ها را در خود حل کنید .
پس سعی کنیم چشمه باشیم تا بر رنج ها فائق آییم ».