یکی بیاید دستم را بگیرد

و مرا ببرد به سالهای خیلی دور

می خواهم بیست و چند سالگیم
را توی یک خانه ی 50_40 متری
درست وسط شهر بگذرانم…
و خانم خانه ی مردی باشم
که جز من و مادرش زن دیگری
توی زندگیش نبوده…
که شاید حلقه ی ازدواجمان را
فقط روز عروسی دستش کرده
باشد اما تعهدش را روزی هزاربار
برای عالم و آدم جار می زند…

برگردم عقب
که وقتی توی صف قند و شکر
کوپنی تکیه داده ام به دیوار
به مردی فکر کنم که
نسبت نزدیکی با “کوه” دارد…

می خواهم برگردم به عقب
و زن زندگی مردی باشم
که خیلی “دوستت دارم” گفتن را
بلد نیست اما خوب می داند
کجای قلبم را لمس کند
که روی ابرها راه بروم

می خواهم بروم به روزهایی
که بینی عمل شده و سیکس پک
و ماشین شاسی بلند
و رابطه های بی هویت
و دوستی های اجتماعی مد نبوده
اصلا
و مردی را داشته باشم که “مرد”
است
که تمام روز فکر کنم
به شام شبش
به خستگی هایش
به بودنش
به مردانگیش
و به همیشه برای “خودم” ماندنش….

یکی بیاید دستم را بگیرد
و مرا ببرد به سالهای خیلی خیلی
دور
من نصفه و نیمه دوست داشتن را
بلد نیستم…

خسته ام
از “رفتن”

“تنها ماندن”
طاقتم را طاق کرده

این از دست دادن
و از دست رفتن ها…

من آدم این روزها نیستم…
یکی بیاید مرا ببرد به قبل تر ها…