… یه همیشگی

… یه همیشگی

یه عادت ِ بی اسم ها !!؟
منتظر می مونم  روز تموم شه وُ
از زیر ِ دامنِ شب بزنم بیرون !!

میدونید ؛شبانه های متفاوتی داره این شهر و
پر از سایه هایی که روزها جایی آفتابی نمی شن !؟..

بی نام هایی که جز تو شناسنامه آدم نیستن واینکه
هرکدومش رو باز کنی،
یه داستانی نانوشته از تیغ و درد
وچه بخوای چه نخوای  پشت فرمون تا صبح
پی ِِ وا مونده ای !! به نام نون که سهمت را دیگران بردند
بخوای دنده هارو صدتا یکی و کلاج وترمز
عوض کنی توکل شهر
و یاچه بخوای ونخوای ببینی،

سرِ میدون و چهار راه هاو خیابونا
به جونای ِ زیر آفتاب،  گُل و سیگاری به اسمِ سیگار می فروشن !!

یا شاید هم،
مسافری بی سینه بند و بی سر پناه که
چند ساعتی مقابل چند اسکناس ِ ریز و درشت،  مهمون ِ آغوش تشنه ای که ..!!!

بیخیال/

رسم اینجا اینه ؛
“مهربانی رو میشه خرید و…!!
سرخوشی رو،
فراموشی رو…..
فقط باید فروشنده باشی!”

شهر ِ غریبه شب !
              مشتری و فروشنده،

همه همو ندیده می شناسن!

اینجا از اخبار و آمار خبری نیست !
از لبخندهای چرک ِ….. گوینده ی دلقک رادیو،
که هر صبح دروغ های تکراری به مغز  ِ ملت ِ اتوبوس و مترو و تاکسی سوار،  فرو می کنه !!

هه/..اینجا، خود ِ زندگیه
                               مرگه،

که زیر ِ دامنِ شب
مثل موش ِ ماده ی زاد و ولد می کنه/

“مرتضا..
مرداد 95″