بهارانه

که از خون سياوش روييده است. اين سومين سين هفت سين ماست.
تا به يادآوريم که بايد پاک بود و دلير و از آتش گذشت.
و بدانيم که پاکان و عاشقان را پرواي آتش نيست.
مادر مي گويد: ما عاشقي مي کنيم و پاکي، آنقدر تا سوگ سياووش را به شور سياووش بدل کنيم.
و سين چهارممان، سرود سروش است تا از سبزپوشان آسمان يادي کنيم
و ياري بخواهيم که جهان اگر سبز است، از سبزي آنان است و هر سبزه
که هر جا مي رويد از ردّ پاي فرشته اي است که پا بر خاک نهاده است.
مادر، تنگ بلور را از آب جيحون پر مي کند و ماهي، بي تاب مي شود.
زيرا که ماهيان بوي جوي موليان را مي شناسند.
و ما دعا مي کنيم که آن ماهي از جوي موليان تا درياي بيکران، عشق را يکريز شنا کند.
مادر مي گويد: ما همه ماهيانيم بي تاب درياي دوست.

مادر، پري از سيمرغ بر سفره مي گذارد تا به يادمان بياورد که سفري هست
و سيمرغي و کوه قافي و ما همه مرغانيم در پي هدهد.
باشد که پست و بلند اين سفر را تاب بياوريم که هر پرنده سزاوار سيمرغ است.
مبادا که گنجشکي کنيم و زاغي و طاووسي، که سيمرغ ما را مي طلبد.
مادرم، شاخه اي سرو بر سفره مي نشاند که نشان سربلندي است
و مي گويد: تعلق بار است، خموده و خميده تان مي کند. و بي تعلقي سرافرازي.
و سرو اين چنين است، بي تعلق و سرفراز و آزاد. باشد که در خاک جهان سرو آزاد باشيم.
سين هفتم هفت سين مان، سرمه اي است از خاک وطن
که مادر آن را توتياي چشمش کرده است. ما نيز آن را بر چشم مي کشيم