دلم می‌خواست‌های من زیادند…

دلم می‌خواست‌های من زیادند…
بلندند…
طولانی‌اند…
اما مهم‌ترین دلم می‌خواست‌ها این است که انسان باشم…
انسان بمانم…

انسان محشور شوم…
چقدر وقت کم است…
تا وقت دارم باید مهرورزی کنم
به همین چند نفر که از تمام مردم دنیا با من نفس می‌کشند…
باید مهر بورزم به همین جغرافیایی که سهم من است از جهان…
وقت کم است باید خوب باشم…
مهربان باشم…
و دوست بدارم همه زیبایی‌ها را…

می‌گویند انسان‌های خوب به بهشت می‌روند
اما من می‌گویم انسان‌های خوب هر کجا باشند آنجا بهشت است.

“حسین پناهی”