سحر

صوفى مجلس كه دى جام و قدح مى شكست   
    باز به يك جرعه مى عاقل و فرزانه شد

شاهد عهد شباب آمده بودش بخواب   
    باز به پيرانه سر عاشق و ديوانه شد

معبچه اى مى گذشت راهزن دين و دل   
    در پى آن آشنا از همه بيگانه شد

آتش رخسار گل خرمن بلبل بسوخت   
    چهره ء خندان شمع آفت پروانه شد

نرگس ساقى بخواند آيت افسونگرى   
    حلقه ء اوراد ما مجلس افسانه شد

گريه ء شام و سحر شكر كه ضايع نگشت   
    قطره ء باران ما گوهر يك دانه شد

منزل حافظ كنون بارگه پادشاست

دل بر دلدار رفت جان بر جانانه شد