دمی با سیمین بهبهانی

رفتیم و کس نگفت ز یاران که یار کو؟
آن رفته ی …شکسته دل بی قرار کو؟
چون روزگار غم که رود…. رفته ایم و یار
حق بود اگر نگفت …..که آن روزگار کو؟
آرید خنجری که مرا سینه خسته شد
از بس که دل تپید که راه فرار کو؟
آن شعله ی نگاه پر از آرزو چه شد؟
وان بوسه های گرم فزون از شمار کو؟
آن سینه یی که جای سرم بود از چه نیست؟
آن دست شوق و آن نَفَس پُر شرار کو،
رو کرد نوبهار و به هر جا گلی شکفت
در من دلی که بشکفد از نوبهار کو؟

زنده یاد سیمین بهبهانی