امدی

آمدي

در بی زمانی عشق

بی تنگنای گزمه ها

آنگاه كه گلدان یادگارت

تنهائي خاك و

اندوه نيمكتهاي باغ را ‏مي‏گريست

آمدي

پنجره‏‏ام اكنون

بهار را به پچپچه‏‏ست

و بسترم

سرشار عطر مانده‏‏هاي نگاهت …
ودستهایم .گرمی دستهایت

ولبها از طراوت بوسه ها