پیدایم کن

راه زیادی نمانده است
شیب ملایمی است
به چمنزار و گلهای سپید آن نگاه کن
و به آسمان آبی و لکه های مهربان ابر
کمی نفس بگیر و بیا
من میدانم تو از راهی دراز
که از سرزمین عشق ..ازادی وهمدلی میگذرد
امده ای
…می بینی مرا آنجا نشسته ام –
بروی نیمکت در کالبد یک گل سرخ
گل سرخی بی خار
بیا………!ا
تا تمامیت خویش را
به دستان مهربان تو بسپارم
برای همیشه ……………….!
چرا که تو مرا از اسارت در قفس
که خود برای خودساخته ام میرهانیم
قفس ترس ..حصار جهل و خرافات ..وقفس خودخواهی
ونگرانیم را بر طرف می کنی
نگرانی فردا ..نگرانی  نان واسارت تن
بیا ای من ..که در من گم شده بودی ..
بیا تا پیدا شوم وگوهر خویش را بشناسم
پیدایم کن