عشق از نظر من

انگاه كه خودت….. را فراموش ميكني!

انگاه كه از دريچه چشم “ديگري”….. دنيا را به نظاره بنشيني!

و بشنوي صداي اعماق قلبت …… را با گوش “ديگري”!

عشق اغاز مي شود!

و تو مجذور واحد دو تن مي شوي

ومی شنوی صدای دوست داشتن اورا از روی راستی

اگر غرورت را کنار گذاری!

انچنان در هم تنيده و هم زاد می شوی که گوئی یک تنید!

وانگاه كه چهره ات را به ياد نمي اوري در قاب يادگاري روي طاقچه!

اينگونه عشق فرياد مي زند!

هم اغوشي…… بي سبب اسمان و ماسه و دريا!

چيزي كه ديگر هيچ حادثه اي از اين بيشتر!….. بالغت نمی کند

وخودخواهی هایت از بین برود..
که جز او نبینی .. جز او نخواهی وجز او در یادت نباشد

و عشق اينگونه معني مي شود..