دوست من

یه روزي ازكوچه تنهايي مي گذشتم
كودكي راديدم ، توجهم را شكار كرد ، باسلام گفت : س س لام
گ گ گرسنه ام

من هم گفتم : اتفاقا من هم

با هم نان وپنيري ووانگوری خورديم ، گفت ششما با حاليد ، ..دو دو ست من هستین
گفتم اره تو هم دوست منی ووبعد
من بی اختیار  گريه كردم . . .

خدايا :

مرا ببخش و رهايم كن تا از تماشاي  كلمات مهر امیز هرچند الکن
که از هر سخن شیوا زیباتر است
آنقدر لذت ببرم كه به چشمه جوشان اشك برسم

مرا ببخش و رهايم كن تا تنهايي ام را نذر كودك يتيم دلم كنم
كه بين من و من به تماشا نشسته است

مرا ببخش و رهايم كن تا براي معيشتي كه مقدر است دروغ نگويم

خدايا
واو اشکهایم را پاک کرد .. وگفت .بببببخشید