در ره عشقت ای صنم، شیفته بلا منم
چند مغایرت کنی، با غمت آشنا منم
پرده به روی بسته ای، زلف به هم شکسته ای

از همه خلق رسته ای، از همگان جدامنم
شیر تویی، شکر تویی، شاخه تویی، ثمر تویی
شمس تویی، قمر تویی، ذره منم، هَباء منم
نخل تویی، رطب تویی، لعبت نوش لب تویی
خواجه ی با ادب تویی، عاشق بی نوا منم
کعبه تویی، صنم تویی، دیر تویی، حرم تویی
دلبر محترم تویی، عاشق بی نوا منم
من ز یم تو نیم نم، نی ز کم و ز بیش هم
چون به تو متصل شدم، بی حد انتها منم
شاهد شوخ دلربا، گفت به نزد من بیا
رسته ز کبر از ریا، مظهر کبریا منم
طاهره، خاک پای تو، مست می لقای تو
منتظر عطای تو، معترف خطا منم

(طاهره قره‌العین)

« هَباء ـ ع. گرد و غبار که از زمین بلند شود و در هوا پراکنده گردد و نیز به مردم کم خرد گویند. اهباء جمع آن است. »