همبازیه کودکی هایم
بیا چشمهایمان راببندیم
و برویم به روزهای
سقف های کاه گلی
من از اسارت این سنگهای بی احساس می ترسم …
دست مرا بگیر

تو برو به جنگ سختی ها
من هم موهای عروسک هایم را
یک دل سیر می بافم ………
از جنگ که برگشتی
عروسک هایم را که خواب کردم
لباسهایت را می شویم
پوتین های پلاستیکی ات را واکس می زنم
عصر که شد می نشینیم لب حوض
توحافظ بخوان
من هم چای می ریزم وهی عاشقترت می شوم
یادم باشد
تو عاشق بودی و حسود
یادم باشد
نامه هایت را زیر گلدان شمعدانی می گذاشتی
یادم باشد
تو هم یادت باشد…….
قول می دهم
انجا که رفتیم دیگر کفش های مادرم را پا نکنم
تو هم قول بده هی نگویی پس کی بزرگ می شویم …..
راستی
ما کی بزرگ شدیم
کی از یاد عروسک هایمان رفتیم
کی لبخند هایمان گناه شد
کی دستهایمان نامحرم
کی نگاه هایمان هرزه شد
من که باتو تا اخر دنیا امده بودم ……….
با کفش هایی که هیچ وقت اندازه ام نبود …………..