غنچه خندید ولی باغ به این خنده گریست.غنچه انروز ندانست که ان گریه ز چیست؟
باغ پرگل شد وهر غنچه به گل شد تبدیلگریه باغ فزون تر شدو چون ابر گریستباغبان امد و گلهارو چید .
رسم تقدیر چنین است وچنان خواهد بودمیرود عمر ولی خنده به لب باید زیست .
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *
دیدگاه
نام *
ایمیل *
وب سایت
ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی مینویسم.
Δ