زندگی یک مهمانی اجباری ست
۱۹ اردیبهشت ۱۳۹۶
عُمر خيّام نيشابوري
۲۸ اردیبهشت ۱۳۹۶

ای عشق عيّار آمدم

تا از تو سرشار آمدم، ای عشق عيّار آمدم
پاکوب هشياری شدم، از خود نگونسار آمدم

جادو زدی،افسون شدم، از خويشتن بيرون شدم
بی چند در بی چون شدم، در خود به انکار آمدم

بر بام دل شادی کنان، خواندی مرا با بانگ جان
ای ناگهان در ناگهان، چالاک و رهوار آمدم

آمد صدا از بی صدا، گفتی: بيا، گفتم : کجا ؟
گفتی: رها شو در رها، نرم و سبکبار آمدم

60151_152932988074135_100000723033643_318635_6616334_n

از خود جدا بی خويشتن، بی چشم سر، بی گوش تن
بی سايه بانی از بدن، بی نقش رخسار آمدم

مرگ آمدم، مرداب نه پيچان شدم گرداب نه
بيهوش اما خواب نه ، آن سوی پندار آمدم

همپای سر مستان شدم، پاکوب و دست افشان شدم
از خويشتن ويران شدم، از نو پديدار آمدم

در من جنون، در من طلب، خواندم تو را در بهت شب
گم شد صدا اينم عجب، واگوی تکرار آمدم

ای عشق بد مستی مکن، با ساده تر دستی مکن
نيرنگ در هستی مکن، من آسمان وار آمدم…

سرکار خانم پيرايه یغمائی

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *