عاشقان مستنـــد و ما دیوانه ایـــم…….
عارفـــان شمعنـــد و ما پروانه ایـم…….
چون ندارم بـا خلایق الفتـــــی…….
خلق پندارنـــد ما دیو انــه ایم……..
ما ز عقل خویشتــــــن بیگانه ایـــــم……
لاجــــرم دردی کش میخانـــه ایـــم……
در ازل دادنـــد چون جــام الست……..
تا ابــد ما مست آن پیما نه ایــــم…….

ما ز اغیـــاران بـــه کــــل فارغ شدیم……
دایمــا” با دوست در یــک خانه ایم…….
ظاهر سستی ما را خـــود مبیــــن…….
در شکست نفس خــود مردانـــــه ایم……..
کس نگـــردد واقف اســـرار ما…….
زانکــه همچون گنــج در ویرانــه ایــم.

حضرت مولانا