گیرم که در باورتان به خاک نشسته ام

و ساقه های جوانم از ضربه های تبرهاتان زخم‌دار است

با ریشه چه می کنید؟

گیرم که بر سر این بام

بنشسته در کمینِ پرنده ای

پرواز را علامت ممنوع می زنید

با جوجه های نشسته ی در آشیانه چه می کنید؟

گیرم که باد هرزه ی شب‌گرد

با های و هوی نعره ی مستانه در گذر باشد

با صبح روشنِ پُرترانه چه می کنید؟

گیرم که می زنید

گیرم که می بُرید

گیرم که می کشید

با رویش ناگزیر جوانه چه می کنید؟

“شهریار دادور”