دلم شکننده تر از برگ های خوشرنگ پاییزیست
که در زیر پاهایتان خورد می شود هر روز،
صدایش ولی آهسته تر از آن رعد و برق های شبانگاهی ست.
نازک تر از بلورم و نرم تر از حریر،
اگر هم قصد شکستن داری سنگ بی انصافی است ،
یک تلنگر کافی است !
دوست بی ریای دریایم ولی دشمن با هرچه نامردیست…
آرامم ولی جوشان… خاموشم به آهستگی فریاد …
گرمم به گرمی روز های عاشقانه،
سردم به لرزانندگی لحظه های گرم پاییزی،
هم نفس خاکم ولی جنسم بلورین است ،
بلورین مثل آیینه،مثل مهرو شفقت های این ماه پر آدینه…
من همان آوای غمگین شبستان های تاریکم
و آن قویی که می میرد بدون یار در غربت…