وقـتـی گـفـتـم : دوسـتَـت مـیـدارم
مـیدانـسـتـم کــه الـفـبـایـی تــازه را اخــتراع مـیکـنـم
بــه شـهـری کـه در آن هـیـچکـس ، خـواندن نـمـیداند !
شـعـر مـیخـوانـم ، در ســـالُـنـی مـتـروکـــــــــــ . . .
وَ شـراب م را در جـــام ِ کـسـانی مـیریـزم
کــه یــارای نـوشـیـدنـشــان نـیـسـتـــــــــــــ . .